प्रत्येक वर्ष मुलुकमा लुसुक्क गणतन्त्र पस्छ र, छटपटाइरहेका आत्माहरूलाई उसकै छाँयाले कुल्चेर जान्छ जहाँ महँगा–महँगा महलहरू छन् महँगा–महँगा गाडीहरू गुड्छन् महँगा सपना बाँड्ने ऐसका निदहरू
अन्तर उसले हाँसेर हेरिरहँदा म रोइरहेको थिएँ ऊ उठेर भनिरहँदा म ढलिरहेको थिएँ म घायल थिएँ किनकि घाइते मुटु अत्यधिक दुख्छ ! (२०६१) चुलेसी जति टल्काउन खोज्यो उति टल्किन्छ –
मेरो अन्तिम च्याट थियो । उनले पनि समाप्ति गर्न चाहेकी थिइन् । ढिलोढिलो एउटा मेसेज आयो । पढें । ‘प्रेमका लागि के दुःख गर्छौ ? धर्तीको शब्दकोश पल्टाएर हेर,’ उनले
यति निकटबाट पहिले कहिल्यै देखेको थिइनँ क्रोधले तातेको तिम्रो रातो अनुहार यति निकटबाट पहिले कहिल्यै सुनेको थिइनँ आक्रोशले काँपेको तिम्रो चर्को आवाज यति निकटबाट पहिले कहिल्यै गरेको थिइनँ तिम्रो सघन
शीतको पाइताला नपखालिँदै पुगेको थिएँ बालुवाटार जहाँ धुम्म थियो सिंहासन उसले भन्यो– तिमीलाई कसले बोलायो र आयौ यो आँगनभित्र हुन त म कुनै दूतावासको दूत थिइनँ म कुनै बातसित मिसिएको
उघारेर खुवालुङ मुन्दुम फलाकी आयौं तमुर सुनकोसी दोभानै टेकी । आए पुर्खा उधिन्न उधैं छिचोलेर चोमलुङको छानामुनि शीतल ओढेर, सभ्यताको शिखर थियोे उहीँ बगेको सात समुद्र जे भए नि हिमाल
म अप्राथमिक ऊ प्राथमिक म निम्नमाध्यमिक ऊ माध्यमिक म अमाध्यमिक ऊ उच्च माध्यमिक म अउच्च माध्यमिकमात्र ऊ युनिभर्सल म अब्याचलर ऊ विद्यावारिधि म अप्राथमिक यसरी छानिएको प्राज्ञिक म अप्राज्ञिक म
किलाले यसपटक निकै दुःख दियो साइकल टायर फटायो पैताला छेड्यो टिटानासबाट बच्न पाखुरामा घोप्नुपर्यो त्यसपछि ज्वरो आयो ज्वरोसँगै आँखामा समस्या भयो आँखा सन्चो नभएर चिलाइरह्यो हेर्नु केही भएको छैन यो
पानी पर्यो बादलको पसिना रोईकन देखायो असिना गहभरि आँसुले भरियो मायालु बोलीले यो चित्त काटियो संरक्षण गरौं जाँतो र ढिकी पुर्ख्यौली मेसिन यो मेरो बिन्ती मातृभाषा के भई हरायो बोल्न
हरेक निर्देशन मलाई कोठे लाग्न थालेको छ अचेल म हो कि ऊ अचेत माथि बसेर जो पनि दौरासुरुवाल भिर्छ र तमासाको भीरमा लगेर जनतादेखि सडक सिंहदरबारदेखि शीतलनिवासको सेता भित्ताहरू सम्मले
१. म्याडम कोही म्याडम कुकुर्नी कोही म्याडम डक्टर्नी कोही म्याडम मास्टर्नी कोही म्याडम नोकर्नी तर हाम्रो देश नोकर्नीलाई भन्दा प्यारो कुकुर्नीलाई मान्छ किनभने कुकुर्नी म्याडम भक्कु भुक्छ प्रेमले रुक्छ अनि
अति व्यस्त सहरमा मुटु कसरी चल्छ प्रेसरको यस्तो चापमा नसा पड्किन्छ । जताततै अस्तव्यस्त खचाखच भीड छ मुकामजति हटाएर गाउँमै अस्पताल चल्छ, अति व्यस्त सहरमा मुटु कसरी चल्छ ? यात्रा
१. घर–१ बाले भनेको हाम्रो घर जाती छ बाले बनाको । २. घर–२ आठ सालको वैशाख महिनामा छाना छाएको । ३. आपा असी सालमा बहत्तर वर्ष पुग्छ नयाँ वर्षमा ।
आँखाभरि, मुटुभरि केवल तिम्रै माया जता हेरूँ देख्छु मैले तिम्रै तिम्रै माया । मेरो कल्पनामा तिमी, मेरो धड्कनमा तिमी छौ किन–किन तिमीले लुकेर हेर्ने गर्छौ । आईदेऊ तिमी किन लज्जाउँछौ
स्कुलमै मिल्छ साथी चेतनाको ज्योति विद्यै रै’छ ठूलो धन विद्यै हीरा, मोती । बूढापाकाहरू भन्थे– पैसा हातको मैलो विनाबुद्धि, विनाविवेक बेकार धनको थैलो, विवेक मथौं संसार खुल्छ भाग्य कति–कति विद्यै
श्रम र सीपका धनीले मात्र संसारको भार बोक्छ पसिना मिसाई मिहिनेती रङ सुन्दर बनी फुल्छ । हेपिएका अदालती व्यवहार चकनाचुर पारी छोडौं गोडमेल गर्दै श्रमजीवी साहस, उमंगसाथ रोपी रहौं ।
जवाफ दिनू महान् मानव, ज्ञान भएपछि पत्थरलाई के ढोग्छौ, घरमै भगवान् भएपछि । तिमी हाँगाविनाको रुख बन्नू, भीर बन्नू जो पनि आउँछन् खेल्छन्, मैदान भएपछि । म मानव भएरै हो,
मलाई पातमा बेरेर धुवाँ उडाउदै भित्रदेखि बाहिरसम्म सल्काउने बूढी आमाहरूको माया लाग्छ किनभने छोरी बुहारीहरू सहरिया छन् छोराज्वाईंहरू विदेश छन् जम्मै नातिनातिना पढ्न बाहिरै जान्छन् तसर्थ मलाई पातमा बेरेर धुवाँ
लोभ, पाप, धर्मविहीन चकमन्न धर्तीमा निर्वस्त्र, निर्लज्ज सृष्टि भएकी नारी रिनिक्क वैंशको रागले मस्त थामिनसक्नुको कामुकी आवेग सहँदै झट्ट धर्ती, आकाश नियाल्छिन् धर्तीको नग्नतामा रमिते आकाश देख्छिन् अचानक क्षितिजमा आँखा
जंगलका रूखहरू जंगलछेउ आगोको झिल्कालाई देखेर अँध्यारोलाई आगोभन्दा भयानक भनिरहे उभिएका पहाडहरू बगिरहेको एकान्त खोलालाई हेरेर बगरको मुहान आँखाबाट झरेको भनिरहे माटोका किराहरू भुइँमा खसेको फूललाई छोएर फूलको मुटु हावाको
