‘भ्युटावरजस्तै लाग्यो,’ भुम्जुमा भेटिएका हलेसी सूचना केन्द्र प्रमुख सयन्द्र राईले भुम्जुको बयान गरे, ‘एकैठाउँ बसेर सात जिल्ला देख्न पाउनु भनेको भ्युटावरजस्तै त हो नि ।’
आर्थिक वर्ष २०७६/०७७ को प्रारम्भदेखि नै हामीले विभिन्न प्राकृतिक विपत्ति र संकट धैर्य र अदम्य साहसका साथ सामना गर्दै आइरहेका थियौं । तपाईंहरूको निरन्तर र अन्तरहृदयदेखिको साथ, सहयोग एवम् हौसलाले
त्यतिबेला भक्त राई १० कक्षामा पढ्थे । यो संवत् २०५७ सालको कुरा हो । १० कक्षा पढ्दापढ्दै राईले बिहे गरे । ०५८ मा एसएलसी परीक्षा दिए । वैदेशिक रोजगारीका लागि
बिहानीपख विश्वविद्यालय परिसरमा हिँड्दै थिएँ, एकजना अधबैंसे मानिसले मलाई ‘क्यान यु स्पिक इङ्ग्लिस’ भनेर सोधे । अंग्रेजी थोरथोरै काम चलाऊ बोल्न जान्ने हो र पनि म थोरै वा अलि–अलि भन्न
…..र हामी पाँचजना अञ्जु, महेश, रञ्जना, गणेश र म पंक्तिकार आफू पढेको स्कुल सम्झेर दिक्तेल जाने भयौं । म बिहानको पाँच नबज्दै काठमाडौंको कोटेश्वर चोक पुगिसकेको थिएँ । महेशले जानकारी
जनआस्था साप्ताहिकसँग नजोडिए पनि संवत् २०५७ मा मैले लेखेको ‘कोदोको झोल र फोटोको खोल’ शीर्षाकृत समाचार प्रकाशित भयो । समाचार लेखेको महिना दिन बित्दासमेत समाचारका पात्रहरूले पाठकपत्रसम्म लेखेनन् । पाठकपत्र
बलु दाइ भेट्नु छ । जो, मलाई भेट्न अगाडि दौडिएका छन् । आहालेमा साथीहरू छाडेर एक्लै हिँडे उकालो । म ढुक्क छु । दाइका लागि भान्टाबारीभन्दा अगाडि छिर्ने मेलोमेसो छैन
मान्यवर उपप्रमुखज्यू, आराम छौं । ‘सेल्फ क्वारेनटाइन’बाट आरामको कामना गर्छौं । तपाईं हामीजस्तो ‘सेल्फ क्वारेनटाइन’मा बसिरहन नपाउने भएकाले आरामको कामना गरेका हौं । स्थानीय सरकारको जिम्मेवार भूमिकामा रहनुभएकाले नगरवासीको
बसीबसी पनि काम गरिन्छ र ? गरिहालिन्छ नि । होइन भने हलेसी तुवाचुङ नगरपालिका–८, गाराबु धितुङ खोटाङका चामबहादुर सार्कीलाई भेट्नु त । शिल्पी समुदायका सार्कीले हिजोआज बसीबसी काम गर्छन् ।
केटाकेटी, बूढाबूढी र नसक्नेहरू सुरुमै हिँड्नुपर्ने । भारी बोकेर दिलेम्पा कोक्पा हिँडे । थुप्रै थियौं । म सबैभन्दा सानो । मेरो पालो आयो । हलेसी बजारका लागि कटारीबाट मैले पनि
घरबाट विद्यालय पुग्न एक घन्टा लाग्थ्यो । त्यतिबेला दुई कक्षामा अध्ययनरत उनको झोलामा पाठ्यपुस्तकसँगै चक्लेट, बिस्कुट र चुइङ्गम हुन्थे । दुई कक्षाको विद्यार्थीका झोलामा पाठ्यपुस्तक हुनु स्वाभाविकै हो । तर
‘पछि गरौंला नि समय छँदै छ’ भनेर काम साँच्ने बानीले गर्दा किन्नुपर्ने सामान किन्न बाँकी नै थिए । क्याम्पसमा हाजिरी पनि गर्नुपर्ने, सामान किन्नु, मिलाउनु, जोखजाख गरेर झोला मिलाउनुपर्ने अनेक
ऐंसेलुखुर्क (खोटाङ) । परदेश जान छुटेका तर गाउँमै इलम गरिबसेका बालसखासँग विगत कोट्याउँदै राति अबेरसम्म गफियौं । माइथान जंगलको चराचुरुंगीको चिरबिरले निद्रा खुल्यो । गाउँ फन्को मार्ने रहर जाग्यो ।
त्रिभुवन अन्तर्राष्ट्रिय विमानस्थल पुगेर बिहानदेखि बेलुकासम्म नियाल्ने हो भने वैदेशिक रोजगारीमा जानेको ‘क्याराभान’ देखिन्छ । वैदेशिक रोजगारीमा जाने गएकै छन् । तर, नेपालमै बसेर केही गर्नुपर्छ भन्नेहरू पनि छन् ।
बाक्सिला (खोटाङ), २ चैत ‘जहाँ इच्छा, त्यहाँ उपाय’ भन्ने उखान नेपाली समाजमा प्रचलित छ । त्यही प्रचलित उखान बाक्सिला तेक्वान्दो डोजाङ खोटाङको हकमा ठ्याक्कै मेल खान्छ । स्रोत–साधनविना नै बाक्सिला
